Jak trenują japońscy biegacze? Przedstawiamy ich sekrety!

Z mistrzostwem w biegach wszelkiej maści kojarzymy w pierwszej kolejności Etiopczyków i Kenijczyków. Niemniej, także japońscy biegacze stale demonstrują europejskim rywalom podeszwy swoich butów! Jak wygląda ten sport w Japonii? Obalamy sekrety błyskawicznego tempa japońskich biegaczy – ostrzegamy, że nie będzie to tylko przyjemna wiedza. Przeczytaj!

Sport w Japonii a uwarunkowania kulturowe

Japoński sport narodowy to oczywiście sumo. Musisz jednak wiedzieć, że w Kraju Kwitnącej Wiśni niemniej poważnie podchodzi się do biegania.

Z czym kojarzymy Japończyków? Z ogromnym poczuciem honoru oraz pracowitością. To ma swoje odbicie także na biegowych trasach. Poza tym, bieganie ma rzeszę kibiców, śledząc poczynania swoich faworytów, pokładając w nich ogromne nadzieje. Zawody są transmitowane w telewizji, a kibicują dosłownie wszyscy.

Zawodowcy mają nad sobą z jednej strony motywację, a z drugiej kolosalną presję. Radzą sobie z tym w jeden sposob – dokładając intensywności, by być jeszcze lepszymi. 

W maratonie, Japończycy na każdym kilometrze utrzymują maksymalne możliwe tempo. Podczas wyścigów ruszają mocno, na łeb, na szyję, byle biec w czołówce. Duża część biegaczy odpada w połowie trasy, bo organizm po prostu nie daje rady.

Mówiliśmy, że informacje nie będą wyłącznie przyjemne… Japońskie podejście do sportu nie ma nic wspólnego z promowanym na Zachodzie zdrowym myśleniem o aktywności fizycznej. Tam przeprasza się za porażkę powodowaną naturalnymi ograniczeniami. Dalekie miejsce w klasyfikacji to hańba, a nie czysta motywacja do zwiększenia zaangażowania w trening.

Jaki to działa w praktyce?

Takie podejście do biegania sprawia, że poziom wyścigów w Japonii jest bardzo wysoki. Powód jest dość prozaiczny – wytrwają tylko najsilniejsi. Słabszym zawodnikom wstyd w ogóle aspirować do startu w zawodach. Żeby się na to odważyć, trzeba być przekonanym o szansie na wygraną.

Sport w Japonii – metody treningowe stosowane przez biegaczy

Japończycy stosują ogromne objętości treningowe. Profesjonaliści biegają nawet 40-50 kilometrów dziennie, czyli więcej, niż nasi amatorzy przez cały tydzień.

Japońscy sportowcy nie pozwalają sobie także na przystawanie i odpoczynek. Gdy ruszają na trening, nie wolno się zatrzymać. Dystans mają pokonać nawet bardzo powoli, na zmęczonych nogach, ale pokonać. Dzięki temu zwiększają odporność na ból, uczą się go ignorować i w konsekwencji ,,odpadają” wolniej, niż Europejczycy oraz Amerykanie.

W ramach przygotowań do zawodów, w Kraju Kwitnącej Wiśni dba się o każdy detal. 

Podczas maratońskich mistrzostw w 2007 roku trener biegaczy nakazał im przez 20 dni wstawać o 4 rano, żeby zjeść śniadanie. Bieg miał się odbyć o godzinie 7:00, więc tak samo musieli zrobić w jego dniu. 3 tygodnie wstawania przed słońcem, by bez problemu tak samo wstać w dniu biegu… 

Czy mają rewolucyjne metody treningowe? Jeśli bieganie 50-ciu kilometrów dziennie nie jest rewolucją… To nie, nie mają. ,,Tylko” pracują, nie wiedząc, że to co robią nie jest możliwe.

Sport w Japonii – system promujący bieganie

Żeby biegać, trzeba mieć za co. I nie mowa tu tylko o nowoczesnym obuwiu z wkładkami karbonowymi. W Japonii już licea wydają krocie na kupowanie zawodników do szkolnych reprezentacji biegowych.

Duże korporacje tworzą zespoły pracowników-biegaczy, do rywalizowania w sztafetach. Hakone Ekiden to najpopularniejsza impreza biegowa w Japonii, w której udział biorą właśnie korporacyjne zespoły. Sport amatorski staje się częścią życia zawodowego – patrzy na Ciebie szef, więc musisz biec jak najlepiej. 

Rząd dofinansowuje obozy oraz ośrodki szkoleniowe dla młodszych i starszych biegaczy. Na Zachodzie sportowiec po 30-tce może liczyć głównie na siebie. Sam płaci za wyjazdy, treningi, sprzęt, a konieczność zarabiania pieniędzy siłą rzeczy uniemożliwia całkowicie poświęcenie się biegom.

Sport w Japonii się opłaca. Gdy ktoś dostrzeże w Tobie potencjał, nie musisz się martwić o pieniądze na życie. Profesjonalni biegacze zarabiają krocie, są gwiazdami, a to dodatkowo motywuje do ,,wbiegnięcia” w sport na 300% możliwości.

Dieta biegacza japońskiego a europejskiego

Formę biegową robi się też w kuchni. Dieta japońska obfituje w świeże, pełnowartościowe produkty, kwasy omega-3, witaminy i minerały. Efekt? Japoński biegowy tytan jest doskonale odżywiony, co pozwala mu biegać i biegać w nieskończoność.

Japonia nie ma problemu z otyłością (co powoli się zmienia, ale wciąż daleko jej do Zachodu), średnia życia jest wysoka, a niektórzy żartują, że Japończycy się nie starzeją.  Coś w tym jest – im zdrowsza dieta, tym wolniejsza degradacja organizmu powodowana wiekiem. 

Dzięki fenomenalnemu odżywianiu zakorzenionemu w kulturze, japońscy biegacze mało ważą, a ich ciała pozostają młode, pozwalając na wieloletnie śrubowanie formy.

Sport w Japonii to sprawa honorowa. Głównym czynnikiem sukcesu japońskich biegaczy jest podejście – bieganie na 100% lub wcale. Kolosalne objętości treningowe, nauka biegania na wycieńczonych nogach, przygotowanie do zawodów obejmujące każdy detal – i mamy wysoki poziom sportowy!

Sprawę ułatwia system, nieskąpiący jenów na rozpieszczanie swoich sportowców. Dzieła dopełnia dieta, której pozazdrościć mogą (i robią to!) europejscy oraz amerykańscy sportowcy.

Interesują Cię ciekawostki na temat ,,alternatywnych” treningów biegowych? Przeczytaj jak trenują niewidomi biegacze: Niewidomi sportowcy – biegacze. Jak trenują?